Samuel Curtis Johnson: De gulle en vastberaden oprichter van een familiebedrijf

Net als veel andere ontstaansverhalen heeft het verhaal van de oprichter van SC Johnson Samuel Curtis Johnson ook onverwachte wendingen voordat hij ons familiebedrijf creëerde. Samuel, geboren in 1833, bracht de eerste vijftig jaar van zijn leven in het midwesten van de V.S. door en werkte in verschillende branches van de spoorwegen tot retail. Maar gelukkig bracht geen van avonturen echt succes.

 

Gelukkig voor ons. Omdat Samuel in 1886 een parketvloerenbedrijf kocht van Racine Hardware Manufacturing Company in Racine, Wisconsin. Zo begon het bedrijf dat vandaag de dag nog zijn naam draagt. 

In het begin werkte Samuel non-stop in zijn nieuwe parketvloerenbedrijf. Hij was verkoper, boekhouder en bedrijfsmanager. Vijf dagen per week reisde hij door het land om zijn vloeren te verkopen aan aannemers voor huizen, kerken, hotels en openbare gebouwen. 

Op zaterdag kwam hij terug naar Racine om het papier werk voor orders te regelen en administratieve taken te verrichten. Na het eerste jaar had het bedrijf een netto winst van USD 268,27. En het bedrijf bleef groeien, met verkopen uit Colorado, New England en uit het zuiden uit Mississippi. 

Terwijl de verkopen toenamen, namen ook de brieven van klanten toe die Johnson vloeren hadden gekocht. Zij wilden weten hoe hun nieuwe vloeren te verzorgen. Door het reinigen met de standaard zeep en water werd de fraaie afwerking van de vloer beschadigd en door het water trokken kleine stukjes parket krom. 

Dus deed Samuel wat iedere goede ondernemer zou doen: Hij begon te zoeken naar de beste manier om te voldoen aan de behoeften van zijn klanten. Volgens de legende binnen het bedrijf heeft hij in zijn badkuip verschillende partijen vloerwas gemengd om de perfecte mix te vinden die vloeren zou beschermen en ze een langdurige glans zou geven.

De eerste experimenten van Samuel voor vloerverzorging waren geïnspireerd door kastelen in Frankrijk. Hij hoorde dat hun prachtige vloeren eeuwenlang meegingen. Het geheim was blijkbaar het vinden van de juiste was. Verrast en geïntrigeerd bleef Samuel experimenteren. 

 

Als snel werd iedere Johnson parketvloer geleverd met een blik van Johnson's Prepared Paste Wax. Zelfs mensen zonder Johnson vloer namen contact op om wat van dit fantastische product te kopen. En toen de trends veranderden van parketvloeren naar esdoorn en eiken vloeren, stegen de verkopen van vloerwas zelfs nog meer. 

De distributie van het bedrijf groeide door het gehele middenwesten. En nadat Samuel begon op nationaal niveau te adverteren met advertenties in The Saturday Evening Post, groeide het bedrijf enorm. Vanaf 1898 waren de verkopen Johnson vloerwas, vernis en houtvullers meer dan die voor vloeren.

Doordat zijn zoon, Herbert, hielp bij het runnen van het bedrijf, kon Samuel doorgaan om dit te ontwikkelen. Maar hij onderhield en breidde ook zijn toewijding tot de gemeenschap uit. 

 

Ieder jaar doneerde hij 10% van zijn inkomen aan maatschappelijke verbeteringsprojecten. Hij deed veel vrijwilligerswerk voor jeugdprogramma's. Hij was voorzitter van de lokale YMCA en deed verschillende grote bijdragen aan zowel de YMCA als de YWCA. Hij hielp ook een school in Braxton, Mississippi, oprichten en was ook staatsvoorzitter van de “Sunshine Society”, die zorgde voor kinderen met een beperking.

 

Door zulke gulle handreikingen aan zijn gemeenschap creëerde Samuel een nalatenschap van geven die al vijf generaties in onze cultuur voortduurt. Niet alleen is De Johnson-familie zeer actief in haar filantropie, ons bedrijf geeft ook jaarlijks 5% van de winst voor belasting aan goede doelen, een traditie die al meer dan 80 jaar voortduurt.

Toen hij in 1919 op 86-jarige leeftijd overleed, liet Samuel een bloeiend bedrijf achter, een blijvende traditie van filantropie en een familiebedrijf toegewijd aan het verbeteren van levens van families. 

Bij zijn overlijden eerde een lofrede in de lokale krant zijn belangrijkste bijdrage: "Het opsommen van het goede werk van deze geweldige oude man is nogal een taak; hij leidde een heel simpel leven; hij leefde eenvoudig maar was overdadig in zijn geschenken. Zijn speciale interesse lag bij jonge mensen en hen te helpen zichzelf te helpen. Niemand zal ooit weten hoeveel hij heeft gegeven aan de behoeftigen en mensen in financiële problemen."

Samuel had het in het grootste deel van zijn leven niet breed, maar toen hij succes had dacht hij niet aan zichzelf maar aan hoe hij terug kon geven. Dat is een les die we vandaag de dag nog proberen te volgen. Wij zijn allemaal beter af dankzij zijn voortdurende nalatenschap.