Denk eens na over de wereld in de vroege jaren 1960. Politieke en sociale onrust tierden welig. Mensen waren bang voor een kernoorlog. De president van de V.S. werd vermoord. De Berlijnse muur werd gebouwd in Duitsland. Problemen in Vietnam escaleerden. En de strijd voor burgerrechten woedde in Amerika.
Tegen die achtergrond van pessimisme en angst wilde H.F. een positieve film bieden die een visie van vrede, begrip en vreugde voor het leven deelde.
Het was nogal een onconventioneel idee en niemand van zijn leidinggevende team begreep het helemaal. Sam vertelt het verhaal als volgt: 'Mijn vader wilde de beste documentairemaker, net als hij de beste architect wilde en Frank Lloyd Wright in de arm nam. Hij vond dat de filmmaker die hij zocht Francis Thompson was."
"De rest van ons had niet echt een idee wat er tussen hen voorgevallen was. En we maakten ons al zorgen over USD 5 miljoen die we uit zouden geven aan de tentoonstelling. Het enige dat we wisten over de film is dat het vrolijk zou zijn en betrekking zou hebben op het leven in de Verenigde Staten en in het buitenland."
Maar toen het team bezwaar maakte tegen de beslissing, keek H.F. - volgens de legende binnen het bedrijf - hen aan en zei, "Heren, sommige beslissingen zijn alleen voor de moedigen." En toen liep hij weg.